Jeżeli gdzieś jest niebo...

Nie wiedziałam, że tak blisko
jest to wszystko,
to wszystko, o co chodzi...

Nie wiedziałam, że tej zimy
zatańczymy,
zatańczymy jak w ogrodzie...


Nie wiedziałam, że się ręce
z tego tańca
tak jak z wieńca
nie rozplączą,
nie wiedziałam, że się serca
nigdy więcej,
nigdy więcej nie rozłączą,


nie wiedziałam, że to można - tak bez tchu...
nie wiedziałam, że ja także będę Ewą,
nie wierzyłam, nie czekałam,
nie przeczułam w głębi snu,
że jeżeli gdzieś jest niebo,
to tu, to tu.


Nie wiedziałam, że się serca tak ostudzą,
uwierzyłam, że umiera się parami,
nie wiedziałam, że się ludzie różnie budzą
jak okręty, nie te same, choć w tej samej wciąż przystani...


Nie wiedziałam, że to można - tak bez tchu...
Nie wiedziałam, że odfrunie, co się rzekło,
nie czekałam, nie cierpiałam,
nie przeczułam w głębi snu,
że jeżeli gdzieś jest piekło,
to tu...

Agnieszka Osiecka

Sama ze sobą

I tak siedzi cały dzień. Sama ze sobą. Sama ze swoimi myślami. Sama. I lampka wina. I świece. Ale sama. Już kanapa ma jej dość. Już papierosy przestały smakować. Może powinna zacząć szukać "nowych smaków"? Nigdy nie była odważna. Zawsze brakowało jej pewności siebie. Pewności, żeby spróbować. Że jeśli się nie uda, to nic, tak też się zdarza. Ale może się udać. Ile szans ją ominęło? Teraz już trudno to policzyć. Niech się męczy. Sama ze sobą. Kogo ona jeszcze obchodzi? Teraz? Postawiła przed sobą lustro. Ma piękne oczy. Piękne. Smutne. Tajemnicze. Czy tak wygląda jej dusza, skoro oczy są jej zwierciadłem? Nie czuje duszy. Może można ją czuć, ale ona jej nie czuje. Co w niej tak naprawdę jest? W niej, w tej duszy. Czy można ją poznać od tej strony? A jeśli jej dusza jest nie taka, jakby chciała, żeby była, to co wtedy? Można zmienić duszę? A może powinna się jej pozbyć? Wyrzucić ją i wymienić na nową. Na czystą. Podatną na jej zachcianki. Żeby mogła z nią robić co chce, i żeby to ona nadawała jej kształt. A nie otoczenie. Nie napotkane osoby. To przecież jest jej dusza! Nikomu nic do tego. Ona musi z nią żyć. Ona z nią wstaje, je, pracuje, odpoczywa i zasypia. Ha, czyli nie jest sama. To niech ta dusza stanie teraz przed nią. Niech jej powie wszystko, jak wygląda jej życia "od środka". I jak będzie wyglądało, jeśli dalej będzie trwać w tym swoim letargu. Papieros dogasa, dusza się schowała. Nic jej nie skusi, aby wyjść i szczerze porozmawiać. Tchórz. Pewnie się obraziła. Ale ona nie chciała nikogo obrazić. Nigdy. Tak, wie, że to co mówiła ostatnio brzmiało paskudnie. Paskudne słowa z jej delikatnych ust. Jak mogła? Czy powinna szukać usprawiedliwienia? Żal był usprawiedliwiony. Słowa nie. Mogła przecież przemilczeć. Przemilczeć złość. Zdusić ją w sobie. Przeżuć. Przełknąć. Zabrakło jej klasy. Dama się tak nie zachowuje. Dama. Jaka dama? Damy są przereklamowane. Wyginęły jak dinozaury. Nie będzie damą. Już nigdy nią nie zostanie. Wino się kończy. Ale noc się nie kończy. Kiedy, do cholery, noc pójdzie sobie spać?! Idź po więcej wina. To najlepszy antydepresant na świecie. I najlepszy środek na sen. Depresja? Ale ona nie ma depresji. Depresja jest dla słabych, a ona nie chce być słaba. Nie moja Droga, depresja nie jest oznaką tego, że ktoś jest słaby. Jest oznaką tego, że ktoś był silny. Był silny, ale zbyt długo... Dalej chce być silna. Na tyle silna, aby postawić przed sobą kolejną butelkę wina, i kolejny album ze zdjęciami. Niech szlag trafi te zdjęcia. Pięknie będą wyglądały rzucane z mostu. Do rzeki. Jak ptaki. Bez skrzydeł. Bo ktoś im zabrał skrzydła. Brutalnie. Jak w życiu. Dość o życiu. Czas wstać. Założyć nową sukienkę i najlepsze szpilki. I z tym winem w głowie iść przed siebie. Aż na kogoś trafi. Na kogoś, kogo wykorzysta dzisiaj. Żeby wiedzieć, jak to jest. Jak to jest kogoś wykorzystać. Tak na krótko, tak na chwilę. Zarzucić swoje sidła, wbić się w skórę i szarpać, aż ujrzy krew. Uspokoi się. Odetchnie. Być może nawet poczuje ulgę. Teraz niech się zastanowi, czy warto. A może później będzie się nad tym zastanawiać. Ostatni papieros. Ostatni głęboki wdech. I długi wydech. Aż nadejdzie ulga.

Seks, lunch i warszawskie garnitury

"Rano obudził mnie natrętny dźwięk budzika. Czułam coś w rodzaju niezasłużonego kaca. Ciężka głowa, ołowiane powieki, piasek w oczach, cegły na plecach. Moje ciało jednoznacznie domagało się pozostania w łóżku. Zajęło mi krótką chwilę, żeby zorietnować się, gdzie jestem i co mogło być przyczyną mojego nie najlepszego samopoczucia.

- Kurwa... - pojawiła się bolesna myśl - Znowu rozstawanie... - myśl nabierała coraz większego ciężaru i wgniatała mnie w ciepłą pościel. Na szczęście był weekend.

Po wypiciu porannej kawy w oparach nienawiści do odmiennej płci zaczęłam zastanawiać się, czy jest sens ekstrapolować ją na wszystkich mężczyzn tego świata? To niewątpliwie pytanie egzystencjalne płynnie przeplatało się z drugim o równym stopniu ważności: co mogłoby mi dziś diametralnie poprawić nastrój?

Siedziałam tak chyba kilka godzin. Musiałam to wszystko ze sobą przegadać.

Tak naprawdę to mam ochotę na męski duet, który cierpliwie i ze zrozumieniem słuchałby moich wynurzeń na temat życia - stwierdziłam w zadumie. - Duet ma być przyjemny dla oka i smacznie rozcieńczać wódkę." P. Hart

Ona czyli ja...

Ona na psychologii się nie zna, ale potrafi czytać z oczu i ust. Ona kocha porządek, ale znalezienie czegoś w jej pokoju graniczy z cudem. Ona zawsze mówi prawdę, nawet gdy brzmi gorzej od kłamstwa. Ona potrafi kochać. Ona zawsze patrzy w oczy, mimo że nikt jej nie rozumie. Ona kocha kwiaty, ale nie potrafi się nimi zajmować. Ona ufa ludziom, ale często tego żałuje. Ona kocha się śmiać, ale za często płacze. Ona ucieka od przeszłości, ale często pragnie cofnąć czas. Ona w cuda nie wierzy, ale gdy spada gwiazda - zawsze myśli życzenie. Ona tyle razy trzaskała drzwiami, ale zawsze wracała. Tak często widuję ją w lustrze...